Duisternis

De duisternis kruipt om mij heen en naar mij toe.

Ik denk aan mensen die ik mis en brei dekentjes voor hen die ik lief heb.

Vanmorgen gewandeld, schoenen aan en naar buiten.

Nog niet eerder voelde ik zo duidelijk de seizoenen in mijn lijf,

sinds ik voor mezelf, in mijn eigen tempo werk.

Morgen de persconferentie, het wachten is op sluitingen.

De kunst is om mijn hart open te houden, terwijl de duisternis loert.

Mijn cellen staan nog overeind, zo noem ik het altijd maar.

Ik weet hoe het is als je cellen het hoofd laten hangen,

en je hele wezen in het niets lijkt te verdwijnen.

Zo is het nu niet. Er is licht. In mij, om mij heen.

Het evenwicht, tussen de donkerte aanvaarden, omarmen zelfs,

en daarnaast ook het licht blijven voelen.

Dat heet evenwicht. En heelheid.