Van alles wat er te koop is,

van mindfulness tot yoga,

van meditatiecursus tot klankschaalconcert,

uiteindelijk willen we vaak maar één ding;

 

Gewoon Even Zijn.

 

Zonder ergens aan te hoeven voldoen,

zonder productie te draaien,

zonder ‘nuttig’ te zijn,

zonder verwachtingen,

Gewoon. Zijn.

 

Je kunt gaan liggen,

nu,

op de grond.

Laat je lichaam zwaar worden,

verzachten

en adem.

 

Hé hé.

Dat dus.

 

En als je daar meer van wil,

zijn er allerlei mooie vormen voor…

Zodat je er ook echt aan toe komt.

Aan dat Gewoon Even Zijn.

En dan ben je toch iets aan het ‘doen’.

 

Wel zo lekker voor dat kritische brein van ons 😉

Heel diep van binnen is er licht en heelheid.
 
Het is je natuurlijke staat van Zijn.
 
 
Maar soms kun je het niet meer voelen,
 
kun je je niet meer herinneren
 
hoe dat ook alweer was.
 
 
Door omstandigheden waar je in zit.
 
Door bepaalde overtuigingen,
 
ideeën die je hebt meegekregen van;
 
‘hoe het hoort’
‘hoe het zou moeten zijn’
hoe je wil dat het is’
 
Je kunt je soms voelen
 
als een opgeschud sneeuwbolletje.
 
Waar gedachten en gevoelens
 
in een chaos bij elkaar komen.
 
 
Als je dan verstild, vertraagt,
 
het proces de ruimte geeft
 
en een bedding,
 
dan kan het sneeuwbolletje tot rust komen
 
en kunnen de sneeuwvlokken langzaam
 
naar beneden dwarrelen.
 
 
En dan is er rust.
 
 
 

Is het Zweden? Is het Noorwegen? Is het Finland?

Nope.

Het is het Henschotermeer tussen Amersfoort en Zeist.

 

Geen kip te zien.

Stilte, ruimte en rust.

Perfecte dag en perfecte plek.

Laat het KoudWaterDip seizoen beginnen!

 

Eerst wandelen, dan wat yoga,

allemaal mindful.

De zon zo fel dat ik er niet tegenin kan kijken.

Dan het koude water in,

vooral compassievol 😉

 

Rustig doorademen, vooral uit.

Voelen, blijven voelen.

Niet op wilskracht doorzetten,

het contact met je lichaam afsluiten,

maar juist ervaren wat het brengt.

 

Pijnlijk koude voeten,

voor even.

Daarna gewenning,

zakken tot alleen mijn hoofd nog boven water is.

Tintel fris, armen die allerlei gewaarwordingen geven.

 

Dan eruit, fris, tintelend, ALIVE!!

 

 

 

Weet je wat het allerbeste in mijn ontwikkeling is tot nu toe?

Dat ik me thuis voel in mezelf.

Of ik nou naar Ibiza, India of Ierland reis in m’n eentje,

ik voel dat ik op mezelf kan vertrouwen.

En daardoor kan ik andere mensen vertrouwen.

 

En dat is fantastisch, want dat is lang niet zo geweest.

Zoekend was ik, vooral buiten mezelf,

Wie mag ik zijn, wat moet ik doen, hoe werkt de wereld?

Als meisje kreeg ik diepe krassen op mijn ziel,

het heeft even geduurd voor ik wist

hoe ik deze trauma’s kon helen.

 

De reden dat ik nu in Ierland ben, is om hierover te schrijven.

Want hoe heel je jezelf, als je je zo beschadigd voelt?

Keihard heb ik gewerkt aan het vinden van een weg.

De weg die ik gevonden heb beschrijf ik in mijn boekje ‘Wat nu?’.

 

Daarin beschrijf ik ook de processen die parallel daaraan zijn.

Want wat in het klein gebeurt, gebeurt ook in het groot,

dus zowel op individueel als op collectief niveau.

 

Hoe gaan we onze collectieve pijn helen?

De pijn die maakt dat we onszelf overschreeuwen,

ons minderwaardig voelen, afgescheiden van de rest, van het geheel?

Het antwoord begint bij jezelf. Heel je eigen pijn, dat wat je telkens voelt

als je op bepaalde punten zo geraakt wordt.

‘Ruim je eigen stenen op, zodat je kinderen er niet over struikelen.’

 

Mijn ervaring is nu dat er geen ‘vreemden’ meer zijn.

Als ik iemand aankijk, zie ik mezelf.

Dezelfde struggles, dezelfde zoektocht.

We hebben allemaal ons eigen verhaal,

maar dat maakt ons niet wezenlijk anders.

We are one.

 

Het begint met de erkenning dat je niet goed in je vel zit,

en dat het niet loopt zoals je wil.

En dat je bereid bent daar iets aan te doen,

en dat dat tijd, ruimte en energie kost.

 

Ik weet nog dat ik, toen ik begin 20 was,

met mijn MediaMarkt tasje met ‘Ik ben toch niet gek?! erop,

elke week naar therapie ging.

Om een start te maken met uit te vinden hoe ik zelf in elkaar zat,

hoe anderen in elkaar zitten en hoe de wereld werkt.

Het was het begin van een levenslang proces,

en ook van mijn levenswerk, zo blijkt nu.

 

Ik wilde altijd reizen, maar durfde nooit.

Toen ik mezelf leerde en kennen en vertrouwen,

kon ik gaan doen wat ik wilde doen.

En zo de vaardigheden ontwikkelen die nodig waren,

om te doen wat mijn hart me vertelde.

 

En hoe gaaf is het dan, dat ik nu kan zeggen

dat ik hier zit te tikken op mijn iMacje,

in de heerlijk stad Galway, als een ‘Digital Nomad’.

Living the dream! :)))

 

Nog steeds is het niet altijd makkelijk.

Maar wat ben ik mezelf, de mensen om mij heen

en het Universum en de Bron dankbaar,

dat het zo loopt. Namaste.

 

– Forien –

 

 

 

 

 

 

 

Als je om je heen kijkt,
kun je soms het idee hebben
dat alles maar door gaat.

En niet altijd op de manier die jij wil.
Je kunt soms zo verlangen naar dat het anders is.

Dat kan gaan over je eigen leven,
over je relaties, je familie, of over je werk.

Of over zaken op een grotere schaal.

Hoe we in de Westerse cultuur
met onszelf omgaan en met elkaar.

Hoe we omgaan met de natuur,
waar wij onderdeel van zijn.

Hoe we omgaan met het klimaat,
met de pandemie die maar voortduurt.

Hoe we omgaan met deze wereld
en alles wat daarbij hoort.

Je denkt, dat kan beter.
Je voelt, dat kan anders.
Je weet, dat kan anders.

Wil je beginnen maar weet je niet waar?
Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek.