,

* Terug naar de kern *

Heel diep van binnen is er licht en heelheid.
 
Het is je natuurlijke staat van Zijn.
 
 
Maar soms kun je het niet meer voelen,
 
kun je je niet meer herinneren
 
hoe dat ook alweer was.
 
 
Door omstandigheden waar je in zit.
 
Door bepaalde overtuigingen,
 
ideeën die je hebt meegekregen van;
 
‘hoe het hoort’
‘hoe het zou moeten zijn’
hoe je wil dat het is’
 
Je kunt je soms voelen
 
als een opgeschud sneeuwbolletje.
 
Waar gedachten en gevoelens
 
in een chaos bij elkaar komen.
 
 
Als je dan verstild, vertraagt,
 
het proces de ruimte geeft
 
en een bedding,
 
dan kan het sneeuwbolletje tot rust komen
 
en kunnen de sneeuwvlokken langzaam
 
naar beneden dwarrelen.
 
 
En dan is er rust.
 
 
 
/door
,

* Reflectie Ruimte *

De laatste 2 weken van december
voelen van oudsher
als Heilige tijd,
vanuit allerlei tradities.
Het licht wat weer terugkomt,
in allerlei vormen.
Terugkijken op het afgelopen jaar,
reflecteren.
Stilstaan bij het Nu,
voelen.
En vooruitkijken naar het komende jaar,
waar wil je wat ontwikkelen?
Kun je alles wat er op je pad ligt zien
als leermoment, als experiment?
Wat nou als je erop vertrouwt
dat alles wat schuurt,
alles wat wrijving geeft
je iets te leren heeft?
Wat een glorie als de inzichten tot je komen
en je voelt dat je de regie weer terug krijgt.
Dat je de opwinding en het enthousiasme kunt voelen
als je eenmaal bepaalde dingen van jezelf begrijpt,
doorvoelt en doorleeft hebt!
Of het nou een Mindfulness Training,
Compassie Training, Coaching,
een Stiltedag, Vuurcirkel of iets anders is…Wat gun jij jezelf het komende jaar
als ondersteuning
bij jouw eigen proces?
Ik wens je mooie dagen!
– Forien –
/door
,

* Het allerbeste tot nu toe *

Weet je wat het allerbeste in mijn ontwikkeling is tot nu toe?

Dat ik me thuis voel in mezelf.

Of ik nou naar Ibiza, India of Ierland reis in m’n eentje,

ik voel dat ik op mezelf kan vertrouwen.

En daardoor kan ik andere mensen vertrouwen.

 

En dat is fantastisch, want dat is lang niet zo geweest.

Zoekend was ik, vooral buiten mezelf,

Wie mag ik zijn, wat moet ik doen, hoe werkt de wereld?

Als meisje kreeg ik diepe krassen op mijn ziel,

het heeft even geduurd voor ik wist

hoe ik deze trauma’s kon helen.

 

De reden dat ik nu in Ierland ben, is om hierover te schrijven.

Want hoe heel je jezelf, als je je zo beschadigd voelt?

Keihard heb ik gewerkt aan het vinden van een weg.

De weg die ik gevonden heb beschrijf ik in mijn boekje ‘Wat nu?’.

 

Daarin beschrijf ik ook de processen die parallel daaraan zijn.

Want wat in het klein gebeurt, gebeurt ook in het groot,

dus zowel op individueel als op collectief niveau.

 

Hoe gaan we onze collectieve pijn helen?

De pijn die maakt dat we onszelf overschreeuwen,

ons minderwaardig voelen, afgescheiden van de rest, van het geheel?

Het antwoord begint bij jezelf. Heel je eigen pijn, dat wat je telkens voelt

als je op bepaalde punten zo geraakt wordt.

‘Ruim je eigen stenen op, zodat je kinderen er niet over struikelen.’

 

Mijn ervaring is nu dat er geen ‘vreemden’ meer zijn.

Als ik iemand aankijk, zie ik mezelf.

Dezelfde struggles, dezelfde zoektocht.

We hebben allemaal ons eigen verhaal,

maar dat maakt ons niet wezenlijk anders.

We are one.

 

Het begint met de erkenning dat je niet goed in je vel zit,

en dat het niet loopt zoals je wil.

En dat je bereid bent daar iets aan te doen,

en dat dat tijd, ruimte en energie kost.

 

Ik weet nog dat ik, toen ik begin 20 was,

met mijn MediaMarkt tasje met ‘Ik ben toch niet gek?! erop,

elke week naar therapie ging.

Om een start te maken met uit te vinden hoe ik zelf in elkaar zat,

hoe anderen in elkaar zitten en hoe de wereld werkt.

Het was het begin van een levenslang proces,

en ook van mijn levenswerk, zo blijkt nu.

 

Ik wilde altijd reizen, maar durfde nooit.

Toen ik mezelf leerde en kennen en vertrouwen,

kon ik gaan doen wat ik wilde doen.

En zo de vaardigheden ontwikkelen die nodig waren,

om te doen wat mijn hart me vertelde.

 

En hoe gaaf is het dan, dat ik nu kan zeggen

dat ik hier zit te tikken op mijn iMacje,

in de heerlijk stad Galway, als een ‘Digital Nomad’.

Living the dream! :)))

 

Nog steeds is het niet altijd makkelijk.

Maar wat ben ik mezelf, de mensen om mij heen

en het Universum en de Bron dankbaar,

dat het zo loopt. Namaste.

 

– Forien –

 

 

 

 

 

 

 

/door

* Melancholie *

Het enige contante, is verandering.
Alles beweegt, stroomt en meandert.

Vanmorgen bracht ik mijn kinderen naar school,
en zag ik de kinderen,
van wie de moeder
twee weken geleden gestorven is.

Ik fietste naar huis en merkte dat de tranen
over mijn wangen stroomden.
Ik ben hier.

Gisteren stierf de vlinder die mijn zoontje gevonden had.
Twee dagen lang verzorgd en geliefd,
en toch stroomde het leven uit het lijfje.

De nazomer is er, de herfst komt eraan.
Het werk liet ik wachten
en kroop met een dekentje op de bank.

De tranen liet ik stromen,
ik wist dat ook dit
weer voorbij zou gaan.

*

‘ Als een vlinder die toch vliegen kan,
tot in de blauwe lucht.
Als een vlinder altijd vrij
en voor het leven op de vlucht.

Wil ik sterven op het water,
maar dat is een zorg van later,
ik wil nu als vlinder vliegen,
op de bloemenbladeren wiegen.

Maar zo hoog kan ik niet komen,
dus ik vlieg maar in mijn dromen,
altijd ben ik voor het leven op de vlucht…

Als een vlinder die toch vliegen kan,
tot in de blauwe lucht…’

*
– Boudewijn de Groot –

 

/door

* Take a leap of faith *

Vertrouwen op wat er komen gaat, durf jij het?

 

We worden elke dag naar buiten getrokken,

onze aandacht gaat naar het nieuws, de cijfers

en de algehele waan van de dag.

Als je geluk hebt

kun je de tijdelijke ontspanning

van een vakantie voelen.

 

Heerlijk.

 

En dan kom je weer terug.

 

Durf je dan naar binnen te kijken,

te voelen en te vertrouwen?

Durf je te kiezen voor een bepaalde richting,

waarin jij bepaald wat er gebeurt,

welke kant het opgaat in je leven,

in de maatschappij,

in de wereld?

 

‘Take a leap of faith’.

Je kunt kiezen om te vertrouwen,

dat alles goed komt.

Dat alles goed is,

precies zoals het nu moet zijn.

 

Dat is al een actie op zich.

Bewust kiezen om te vertrouwen,

elke dag, elk uur, elke minuut opnieuw.

Dat het leven zich ontvouwt zoals het bedoeld is.

Dat je lessen kunt leren uit het geworstel dat je tegenkomt.

 

En dat je dan Lichter Leeft.

Ik denk aan woorden van Bert Schierbeek;

‘Hoe je je met zorgeloosheid kon omringen,

en dat dat dan je ruimte was’.

 

 

 

/door
,

* Stel dat dit waar is *

Het vraagt tijd en moed om iets nieuws in je wereldbeeld op te nemen.

Het is ook een actieve keuze, om telkens weer je aannames en je

beeld van hoe je denkt dat de wereld in elkaar zit bij te stellen.

Hier komt het.

 

Stel dat de aarde waarop je staat en loopt, leeft.

Dat de aarde onderdeel is van de levende natuur als geheel.

Waar jij zelf, als mobiele natuur, ook onderdeel van bent.

Wij hebben de aarde en alles wat ze voortbrengt nodig om te kunnen leven.

Bomen om te kunnen ademen, water om te drinken.

 

Dat hebben we niet meer zo door,

aangezien we druk zijn met werk, gezin, carrières,

reclameblaadjes lezen, en bedenken waar we voor gaan sparen.

En meer van die dingen waar zoveel aandacht heen gaat,

zodat we ons bijna niet meer verbonden voelen met onze natuurlijke omgeving.

 

De aarde heeft ons als mens niet per se nodig.

Er is genoeg andere natuur die meer wederkerig is.

De aarde kan broeien, kan stormen, kan beven, kan valwinden loslaten.

Stel dat dit waar is? Dat je dit langzaam in je wereldbeeld opneemt.

Hoe kijk je dan naar de boom in je tuin die je kapt? Naar de heg die je snoeit?

Naar de onnatuurlijke hitte waarvoor we nu elk jaar massaal zwembaden in de tuin opzetten?

 

Uiteraard moet je je omgeving onderhouden, anders neemt de natuur het over.

Maar als je, zoals de Native Americans en vele andere natuurvolken, in alles het Leven ziet?

En de wisselwerking tussen alles wat leeft, de onderlinge afhankelijkheid, de eenheid?

Dan ga je anders kijken, denken, voelen en handelen.

We voelen ons als mensen nu vaak meer verwant met een huis dan met een boom.

Terwijl mensen en bomen natuur zijn, de meeste huizen niet.

 

Wat leren we de kinderen die nu opgroeien? Hoe we met onze omgeving omgaan?

Mijn zoon zag hoe een klasgenootje in groep 2 een spin doodtrapte.

De juf was er blij mee vertelde hij, want ze vond spinnen eng. Hij nu ook.

 

Vanmorgen wandelde ik weer mijn vertrouwde rondje,

dat er elk seizoen, elke week, elke dag anders uitziet.

In het begin raapte ik heen en terug zwerfvuil op.

Nu alleen nog de terugweg,

want ik kan de hoeveelheid anders niet dragen in twee handen.

 

Elke keer als ik buk om iets op te pakken,

denk ik aan de woorden van Tommy Wieringa;

‘Ik raap niet alleen vuil op, ik buig voor moeder Aarde.’

/door

* Moeder Aarde *

Onze moeder,

Die hier, nu de aarde is.

U geeft alles wat iedereen nodig heeft.

U bent nu hier,

U zult hier blijven.

Met of zonder ons,

Als menselijk ras.

Geef ons geduld,

Geduld en vertrouwen.

Zodat we ons bewust kunnen worden,

En bewust de aarde weer zullen waarderen.

We maken nu stappen,

En worden nu wakker.

En we doen ons uiterste best,

Om nu vaart te maken,

En tot inzicht en actie te komen.

Help ons moedig te zijn,

en te beseffen dat elke intentie

een gevoel en een handeling in zich heeft.

En dat dat nu, of all times, nodig is.

Namaste.

/door

* Wij *

Niet meer vanuit je eigen identiteit en referentiekader denken maar vanuit de mensheid als geheel, als soort op deze aarde.
Om elkaar onderling niet meer als vijand te blijven zien, op grote en op kleine schaal. Maar al onze verbeeldingskracht te gebruiken om te bedenken hoe we de ideale aarde zouden willen.
Hoe zou de hemel op aarde eruit zien? We wensen elkaar elke kerst vrede op aarde, waar denk je dan aan? Zet al je verbeeldingskracht in en zie het vóór je.
Eerst in je straat, dan je familie, je dorp of stad, dan je provincie, je land, je continent, en dan je planeet. Ja. Die delen we allemaal samen. Nu, op dit moment.
Hoe leven we samen, zorgen we dat iedereen genoeg heeft en houden we de aarde leefbaar qua klimaat? En hoe gaan we in dit verband om met pandemieën in het vervolg?
Het begint paradoxaal genoeg bij ieder individu. Durf je op je eigen wijsheid te vertrouwen? Op je innerlijke kompas? Durf je te veranderen?
Kun je, door in het NU te leven, oude verhalen die je verteld zijn over hoe de wereld is, hoe mensen zijn, en die je jezelf je hele leven hebt verteld, loslaten?
Kun je dan, vanuit het niet-weten, liefde en warmte voor jezelf voelen, voor alle grote en kleine worstelingen die het leven soms meebrengt? Voor de moeite die je doet om er het beste van te maken?
En als je dat kan, kun je dat dan ook voelen voor anderen? Dierbaren, kennissen, vreemden? Mensen die een ‘verhaal’ hebben dat lijnrecht tegenover je eigen verhaal staat?
En kun je vanuit dat gevoel dan ook de innerlijke kracht voelen die dit met zich meebrengt? Omdat je bewust kiest voor deze houding? Kracht vanuit kwetsbaarheid, vanuit warmte en liefde?
En ja, dat kan ook eng zijn, weet ik uit ervaring. Zeker als je opgegroeid bent met het gevoel dat de wereld onveilig is. Dat mensen in essentie niet te vertrouwen zijn.
Het heeft mij de afgelopen 20 jaar veel tijd, moeite en energie gekost om alle lagen en muren die ik had opgebouwd, bewust te verwijderen. En daar ben ik nog mee bezig, het is een ‘ongoing proces’.
Dat komt omdat het beeld dat je vormt als je opgroeit, de basis is waar je alle volgende ervaringen in je leven aan ophangt en afmeet. Mijn beeld van de wereld was onveilig, angstig en alleen.
Natuurlijk begrijp je dat sommige dingen niet meer nodig zijn om te overleven, maar ze vormen de blauwdruk van je systeem. En dus komen je overlevingsinstincten zoals verstarren of vechten naar boven bij stress, angst en vermoeidheid.
Het kan ook zijn dat je niet eerder echt hebt stilgestaan bij wat jouw beeld van de wereld is, en hoe je aan dat beeld komt. En of je het daar nu nog steeds mee eens bent, of wil zijn.
Wat je aandacht geeft groeit. Wees je bewust waar je vandaan komt, en wat je over de wereld en over andere mensen is aangeleerd. Kies dan waar je aandacht naar uitgaat, naar het verleden, het heden of de toekomst.
Kies dan zorgvuldig je richting. Beweeg je richting angst en boosheid of richting liefde en vertrouwen? Wat niet wil zeggen dat je alleen maar ‘zen’ door het leven gaat. Je kunt heel mindful pissig zijn 😉.
Waar je moet beginnen? Lees dit stukje dan opnieuw. Dan weet je het antwoord.
– Forien –
/door