Schaamte

Eindelijk gaat het weer wat beter tussen mij en mijn lieve zoon. Pffff ik vind het niet makkelijk dat opvoeden en daar schaam ik me een beetje voor. Ik vind namelijk dat ik het makkelijk moet kunnen. Hij is 5 en heeft een sterke persoonlijkheid, wat hij in zijn hoofd heeft, onderbouwd hij verbaal op een manier waar ik nog altijd van sta te kijken met zijn 5 jaar. En dat consequent zijn, die grenzen duidelijk aangeven, elke keer weer opnieuw, het valt me niet mee.

 

Nu kan ik zeggen dat dat komt door energiegebrek, wat vaak ook zo is sinds ik kanker en bijbehorende chemokuur heb gehad. De nasleep is niet mis. Of door slaapgebrek omdat hij nog een paar keer per nacht aan mijn bed staat. Of door het feit dat ik het zelf niet heb meegekregen in mijn opvoeding, die alles behalve voorspelbaar was. Verklaringen, maar geen excuus voor het feit dat ik hem net even te vaak, net iets te hardhandig aan de kant zette.

 

De verklaringen zijn allemaal waar en tegelijkertijd heb ik daar nu niets aan. Waar ik wel iets aan heb is een ‘time-in’ voor mij in plaats van een ‘time-out’ voor mijn zoon. Als ik word geraakt en mijn emoties met mij aan de haal gaan, even stoppen. Mindful drie minuten ademruimte nemen. Ervaren dat ik een keuze heb in hoe ik nu verder ga in deze situatie. Niet makkelijk, wel effectief. Er ontstaat weer ruimte en meer overzicht, waardoor ik liefdevoller kan reageren en kan zien waar hij behoefte aan heeft. Grenzen dus, maar dan liefdevol en met aandacht.

– Forien –