Mmmm opvallend. Ik heb meerder mensen gehoord de afgelopen weken, sinds er weer meer ‘mag’, dat mensen eigenlijk niet ‘meer’ willen..
 
En dan met name sociale contacten. Superleuk hoor met vrienden afspreken. Heel fijn dat het weer kan. Maar eigenlijk wil ik het niet. Dat is wat ik hoor, is dat herkenbaar?
 
De vraag is dan; mag dat? Mag je dat, in eerste instantie van jezelf, niet willen? Durf je dat even ruimte te geven? En denk je dat het mag van anderen? Of ligt daar toch een beetje een sociaal taboe op?
 
Ik heb me al eerder, voor de corona tijd, er over verbaasd dat alles ‘leuk’ leek te moeten zijn. Zeker als je afspreekt met mensen. Zelf ben ik groot fan van het Amerikaanse ‘just hang out’, oftewel, samen tijd doorbrengen zonder pretenties. Maar ik merk ook dat ik dat lastig vind met mensen. Is dat misschien ook een cultuur dingetje?
 
Er moet altijd iets ‘gedaan’ worden lijkt het. Maar misschien zat dat alleen in mijn eigen hoofd en is het mijn eigen rusteloosheid die ik tegenkom. Of is ook dat herkenbaar?
 
Mag je zeggen, als mensen, vrienden, vragen of je gezellig komt eten, dat je eigenlijk niet wil? Omdat je gewoon wil hangen op je eigen bank en niet van de ene naar de andere afspraak wil rennen? En dat dat niks te maken heeft met hoe lief je ze vind en hoe je ze op waarde schat?
 
Durf je te luisteren naar je eigen gevoel op dit moment, heb je het lef om daar voor uit te komen en het gewoon te zeggen? In plaats van het even te voelen en je er vervolgens rucksichtlos op de automatische piloot weer in te storten, in al die afspraken waar je eigenlijk niet op zit te wachten omdat het niks wezenlijks toevoegt..?
 
Allicht interessant om eens bij stil te staan. Wat voegt wel iets wezelijks toe? En wie? Waar wil je je kostbare tijd aan besteden?
 
– Forien –