Mindfulness of mindful zijn is niet iets wat je zomaar even leert of even doet. Niet voor niets bestaat de 8 weken training uit 8 weken. Daar zit een zekere opbouw en gelaagdheid in die een verandering van welke aard dan ook nodig heeft. Tegelijkertijd is het niet nieuw, de kennis is minstens 2500 jaar oud en iedereen kent het en kan het. Het punt is dat we onszelf de tijd vaak niet gunnen om het ons te her-inneren. Om het opnieuw in te voelen en te integreren in ons dagelijks bewustzijn.

Pas als je tegen een burn-out aanzit, overspannen bent of op een andere manier niet door kan met je leven zoals je dat gewend was, door innerlijke of uiterlijke omstandigheden, dan word je gedwongen om stil te staan bij wat er aan de hand is. Je komt dan vaak bij de huisarts terecht, de POH GGZ of bij een eerstelijns psycholoog. Helaas is ook daar vaak een wachtlijst, weinig tijd en niet altijd de (ervarings)kennis en kunde aanwezig om zaken bij de oorzaak  aan te pakken.

Mijn ervaring en van mijn deelnemers is dat het best een tijd duurt voordat er met een behandeling begonnen kan worden en dat er relatief veel tijd tussen de afspraken zit. Zeker in het begin ben je dan vooral actief aan het ‘wachten’ in plaats van dat je actief aan de slag kunt gaan op het moment dat je momentum voelt. Jammer, want daarmee gaat kostbare tijd en motivatie verloren.

Mmmm opvallend. Ik heb meerder mensen gehoord de afgelopen weken, sinds er weer meer ‘mag’, dat mensen eigenlijk niet ‘meer’ willen..
 
En dan met name sociale contacten. Superleuk hoor met vrienden afspreken. Heel fijn dat het weer kan. Maar eigenlijk wil ik het niet. Dat is wat ik hoor, is dat herkenbaar?
 
De vraag is dan; mag dat? Mag je dat, in eerste instantie van jezelf, niet willen? Durf je dat even ruimte te geven? En denk je dat het mag van anderen? Of ligt daar toch een beetje een sociaal taboe op?
 
Ik heb me al eerder, voor de corona tijd, er over verbaasd dat alles ‘leuk’ leek te moeten zijn. Zeker als je afspreekt met mensen. Zelf ben ik groot fan van het Amerikaanse ‘just hang out’, oftewel, samen tijd doorbrengen zonder pretenties. Maar ik merk ook dat ik dat lastig vind met mensen. Is dat misschien ook een cultuur dingetje?
 
Er moet altijd iets ‘gedaan’ worden lijkt het. Maar misschien zat dat alleen in mijn eigen hoofd en is het mijn eigen rusteloosheid die ik tegenkom. Of is ook dat herkenbaar?
 
Mag je zeggen, als mensen, vrienden, vragen of je gezellig komt eten, dat je eigenlijk niet wil? Omdat je gewoon wil hangen op je eigen bank en niet van de ene naar de andere afspraak wil rennen? En dat dat niks te maken heeft met hoe lief je ze vind en hoe je ze op waarde schat?
 
Durf je te luisteren naar je eigen gevoel op dit moment, heb je het lef om daar voor uit te komen en het gewoon te zeggen? In plaats van het even te voelen en je er vervolgens rucksichtlos op de automatische piloot weer in te storten, in al die afspraken waar je eigenlijk niet op zit te wachten omdat het niks wezenlijks toevoegt..?
 
Allicht interessant om eens bij stil te staan. Wat voegt wel iets wezelijks toe? En wie? Waar wil je je kostbare tijd aan besteden?
 
– Forien –