Het raakt me. In het NRC van afgelopen zaterdag lees ik een column van iemand die de politiek nauwgezet volgt en daar iets van vindt. Hij uit zijn gevoel, zijn persoonlijk ervaren op dit moment. Hij realiseert zich, hardop in het NRC, dat hij zich eenzaam voelt. En dat een goudvis wellicht zal helpen, om het geheel een luchtige draai te geven. Maar de ondertoon is voelbaar.Hij schrijft niet alleen een column, dit is echt.

Normaal is deze man druk, bezig en heeft belangrijke dingen te doen. Hij is onderweg, heeft besprekingen en ontmoet mensen. Hij beschrijft zijn proces tijdens de eerste lockdown, de versoepelingen, de zomer en nu de tweede lockdown. En hij voelt de eenzaamheid nu er niets meer te ‘doen’ valt. Hoe moet hij zichzelf nog gaan afleiden? Hij denkt aan een goudvis.

Want via een Amsterdamse site tegen eenzaamheid komt hij niet verder. Nadat hij had besloten zich niet te schamen voor eenzaamheid, aangezien 40% van de Nederlanders er al voor de Corona crisis last van had, zocht hij een oplossing. De site bleek veel gedoe en toen hij zich wilde aanmelden bestond de pagina niet meer. En kwam hij terug op de goudvis.

Mijn punt is, wat als we niet meer de aandacht naar buiten, maar naar binnen gaan richten? Om te voelen hoe eenzaamheid en afgesnedenheid aanvoelt en vervolgens de aandacht te richten op de veerkracht in jezelf, ook al is het nog maar een heel klein beetje? Kun je je realiseren, ten diepste, dan je niet alleen bent? Dat terwijl je thuis, in je eentje, niet weet wat je moet ‘doen’, ook kunt besluiten om gewoon alleen maar te ‘zijn’? Dat je niets hoeft te doen om wat dan ook op te lossen?

En dat je vanuit die rust en ruimte, vanuit het aanvaarden van hoe het is, en niet streven dat het anders is. Vanuit het loslaten van je verwachtingen en vertrouwen dat ook dit weer voorbij gaat en je het kunt dragen. Met geduld voor jezelf en voor iedereen om je heen en niet oordelend kijkt naar wat er nu gebeurt. Naar je eigen proces, naar alle neigingen die naar boven komen, treuren, somberen, eten, shoppen, alles om jezelf af te leiden en bezig te houden.

Als je jezelf zo kunt zien, zo bezig kunt zien, met alle worstelingen in jezelf, met je omgeving zoals die is, wat zou dat opleveren? Je zou het beter kunnen relativeren, zonder te bagatelliseren. Je zou mild naar jezelf en anderen kunnen zijn, omdat niemand kiest voor de situatie zoals die nu is. Je zou je realiseren dat de enige die ervoor kan kiezen om de situatie op een andere manier te zien, jij zelf bent.

En daar zit potentiële verandering. In hoe je de situatie beleeft, wat het je brengt en wat jij anderen kunt brengen. De keuze om de situatie anders te ervaren. Het verandert de situatie niet, maar wel hoe je ermee omgaat en wat voor energie dit oplevert, positieve of negatieve. En wat je vervolgens uitstraalt naar anderen en die weer naar anderen. Jij kunt een verschil maken voor jezelf en voor de mensen om je heen. Vertrouw daarop. Vertrouw op jezelf. Want die potentie zit in jou, welke richting kies je?